Het werkgeluk van Harrie Dabrowski
Harrie Dabrowski: “Mijn mond is mijn beste wapen.”
Fluitend fietst Harrie Dabrowski (59) bijna elke dag 32,5 kilometer naar zijn werk, en fluitend fietst hij weer 32,5 kilometer naar huis. En dat al meer dan twintig jaar. “Omdat ik fietsen heel leuk vind, maar ook omdat het me meezit in het leven. Ik heb dan ook zelden echt een slechte dag. Al gebeuren er ook wel eens minder leuke dingen op mijn werk.” Harrie doelt bijvoorbeeld op die keer dat een boze klant het pand bestormde. Hij herinnert het zich nog goed: “Tierend en scheldend baande die man zich een weg naar binnen. Hij moest en zou de directie spreken, alleen zat de directie hier toen allang niet meer. Maar probeer iemand dat op zo’n moment maar eens uit te leggen. Niet dat het iets had uitgemaakt, want we laten niemand zomaar binnen.” Op zulke momenten is Harrie’s mond zijn beste wapen. “Ik probeer altijd kalm te blijven en met iemand te praten, en zo de ander ook rustig te krijgen. Dat lijkt te werken, al vind ik het tegenwoordig wel lastiger. Mensen worden steeds mondiger en tonen minder respect.”
Vuilniszak voor rommel
Bang is Harrie eigenlijk nooit. Ook niet in de nachtdienst, al zijn er heus wel eens spannende momenten geweest. “Nooit levensbedreigend hoor,” lacht Harrie, “maar je moet wel op je hoede zijn. Ook al heb je je opleiding en ervaring en ken je de protocollen, je moet ook altijd op je intuïtie afgaan.” Harrie vertelt dat er na sluitingstijd ook regelmatig jongeren op bezoek komen om te chillen in het rokersgedeelte op het terrein. “Als ik dienst heb, ga ik altijd even een praatje met ze maken. Tijdens zo’n praatje merk ik gauw genoeg of ze op narigheid uit zijn. Zo niet, dan vraag ik of ze het een beetje netjes willen houden en geef ik ze een vuilniszak voor hun rommel. Als ze weggaan, laten ze die netjes gevuld achter.”
Je doet het samen
Hoe is Harrie eigenlijk in het beveiligingsvak terechtgekomen en wat vindt hij zo boeiend aan zijn werk? “Door een samenloop van omstandigheden werkte ik al in de metaalindustrie. Toen het in de metaalsector slecht ging, heb ik meteen de overstap gemaakt naar de beveiliging want ik wilde altijd al een dienstverlenende baan in een uniform. Ik begon bij het hoofdkantoor van toen nog Libertel, en werk daar nog altijd. Alleen nu onder de vlag van Vodafone/Ziggo”, vat Harrie zijn loopbaan samen. “Het leukste aan mijn werk vind ik het contact met mensen en de afwisselende werkzaamheden. Want het is veel meer dan alleen beveiliging, ik doe ook receptiewerkzaamheden, toegangscontrole, hostmanship en bied facilitaire ondersteuning. Ik voel me heel erg verbonden met de locatie waar ik werk en beschouw de medewerkers van Vodafone/Ziggo als eigen collega’s. En dat is wederzijds; je doet het toch samen. Ik ben mijn collega’s elke dag weer dankbaar voor de fijne samenwerking.“
Oude camper
Harrie heeft nog zeven jaar voordat hij met pensioen gaat, die hoopt hij bij Vodafone/Ziggo vol te maken. “Ik heb hier al zo veel geleerd”, zegt hij. “En al was het vanaf de zijlijn, ik heb helemaal mogen meegroeien in de ontwikkeling van de mobiele telefonie. Zo geweldig vind ik dat.” En daarna? “Met onze 22 jaar oude camper de wijde wereld in”, zegt Harrie resoluut. “Misschien zelfs wel met een nieuwe.”